Zamojskie Towarzystwo Fotograficzne, Galeria Fotografii Ratusz oraz Ewa Pasternak-Kapera serdecznie zapraszają na otwarcie wystawy fotografii pt. Notatki z przypadków cielesnych.
Uroczysty wernisaż z udziałem autorki odbędzie się 1 kwietnia o godzinie 16:00 w Galerii Fotografii Ratusz.

Fotografie, które od 26 lutego podziwiać możemy w zamojskiej Galerii Fotografii Ratusz to fascynujące portrety autorstwa Stefanii Gurdowej. Autorki, która - co jak na tamte czasy nie było zjawiskiem powszednim - była kobietą niezależną. Stefania Gurdowa uczyła się zawodu fotografa, a następnie prowadziła własny zakład fotograficzny - nie była mimo to na pewno zwykłym rzemieślnikiem. Była artystką.
Portrety, prawdopodobnie ze względów ekonomicznych, ułożone w dyptyki intrygują, a niektóre wręcz hipnotyzują. Ułożone w pary przedstawiają czasami tę samą osobę, a nierzadko ludzi sobie zupełnie obcych. Anonimowi bohaterowie sprzed niemal stu lat stanowią, jak sądzę, niemały przekrój społeczeństwa.
Portrety zwykłych ludzi - chłopów, rzemieślników, sklepikarzy, sąsiadów - przepełnione są emocjami, a przede wszystkim historiami. Bez względu na status społeczny, wyznanie, płeć czy wiek portretowanych - choć ten ostatni (poza ewidentnymi przypadkami) czasami trudno oszacować - każda fotografia opowiada inną historię. To nie tylko socjologicznie ważne fotografie, to arcyciekawe portrety psychologiczne. Możemy na nich dostrzec zadumę, obawę, strach i cierpienie - ale jednego nie można im odmówić: wszystkie są na pewien sposób pozytywne, dobre. Możemy dostrzec tam nadzieję i radość. Jest w nich jednak jeszcze coś wspólnego: są piękne.
Nie mam tu na myśli ich walorów technicznych, choć te jak na tamte czasy, wiek i stan w jakim znaleziono negatywy są wręcz doskonałe. To ich bohaterowie (dalecy przecież od kanonu czy współczesnego ideału) są piękni.

W Dębicy odnaleziono ponad tysiąc szklanych negatywów Stefanii Gurdowej. Archiwum jakie pozostawiła po swojej śmierci autorka musiało być znacznie większe. Zostało jednak, po likwidacji mieszkania, wywiezione na śmietnik. Tym cenniejsze stają się ocalałe, zachowane na strychu klisze, przecież "Klisze przechowuje się".

Zamojskie Towarzystwo Fotograficzne z wielką radością i ogromną dumą zaprasza wszystkich na uroczyste otwarcie wystawy fotografii pt. "Mój Zamość" autorstwa założyciela i Honorowego Prezesa ZTF-u Pana Stanisława Orłowskiego!




…„Mój Zamość” Stanisława Orłowskiego wzrusza, informuje i zaciekawia. Fotografie są owocem życia i twórczości wybitnego artysty fotografika, doskonałego krajoznawcy, znającego dogłębnie i kochającego swoje rodzinne miasto, a przy tym patrioty sławiącego urodę zamojskiej starówki. Przy fotografowaniu autor zrezygnował z „wyczynu artystycznego”, nie silił się na opracowania specjalne, ani też nie skorzystał ze znanych sobie „trików”, czy fotomontaży. Stanął skromnie ukryty za swoją kamerą i pozwolił zapisać się rzeczywistości w jej prostym, werystycznym kształcie. Zastosował formułę dokumentacji krajoznawczej, przy pomocy której utrwalił życie miasta w jego zwyczajnych i jakże typowych aspektach. Portret miasta wypełnił uczuciami fotografa do przedstawionych, wydawać by się mogło, chłodnych relacji. W kamiennym labiryncie ulic kamera podpatrzyła mieszkańców nieśpiesznie spacerujących po antycznym bruku, niosących wodę do picia, rozmawiających w niewielkich grupach znajomków, a także ruch uliczny, furmanki, konie (a nawet egzotycznego wielbłąda)…”  


Stanisław M. Orłowski - urodzony w 1934 r. w Zamościu, gdzie ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Jana Zamoyskiego. Jest też absolwentem Technikum Budowlanego oraz Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Życie zawodowe poświęcił budownictwu i zabytkom Zamojszczyzny, pracując między innymi w Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanym, Wydziale GKIM Urzędu Miasta, Pracowniach Konserwacji Zabytków, Ośrodku Badań i Dokumentacji Zabytków i Państwowej Służbie Ochrony Zabytków. Obecnie na emeryturze.
Fotografią zainteresował się w latach 1950-tych. W okresie 1959-1961 był członkiem lubelskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Fotograficznego, a w roku 1961 inicjatorem powołania dożycia Zamojskiego Towarzystwa Fotograficznego, któremu prezesował do roku 2012, prowadząc społecznie od 1988 r. zamojską Galerię Fotografii Ratusz.
Od 2012 roku prezes honorowy ZTF, członek honorowy „zasłużony dla fotografii polskiej” Fotoklubu RP, członek honorowy Związku Polskich Fotografów Przyrody i Towarzystwa Fotograficznego im. Osterloffa w Radomsku, członek rzeczywisty Związku Polskich Artystów Fotografików.
Uprawia głównie fotografię krajoznawczą i rodzajową, choć nie stroni od innych dziedzin, jak: architektura, portret, reportaż. Szczególnym obszarem jego zainteresowań jest rodzinne miasto Zamość, któremu poświęca znaczną część swojej działalności twórczej.

Zamojskie Towarzystwo Fotograficzne serdecznie zaprasza wszystkich miłośników fotografii oraz koneserów piękna na kolejną wystawę ponieważ  to właśnie piękno w najczystszej postaci, czyli płeć piękna, będzie tematem ekspozycji.

Powoli dobiega końca wystawa fotografii pt. Oneiro autorstwa Oli Kostrubiec z Zamojskiego Towarzystwa Fotograficznego. Ekspozycję można zobaczyć w Galerii Fotografii Ratusz do 5 grudnia.
Autorka zabiera nas w świat snów, marzeń, iluzji… Pozwala nam wejść do swojego świata, ale pokazuje również, że jest to jednocześnie świat każdego z nas. Nostalgiczne, baśniowe, intrygujące obrazy przyciągały widzów podczas wernisażu i obok żadnej z fotografii oglądający nie przechodzili obojętnie. Goście zatrzymywali się na dłużej przy różnych pracach. Każdy wybierał swój własny obraz, jakby chciał powiedzieć: „to ja!”, „to mój sen!”, „to mój świat!”.
Z pozoru smutne, a czasem wręcz straszne (niczym wyjęte z horroru) fotografie samotności mogą równocześnie być snem o spokoju, ucieczką od codzienności czy wręcz marzeniem o wolności. W mojej ocenie piękne i melancholijne – i choć nie każda praca (co oczywiste) przedstawia mój sen i moje marzenia – naprawdę warte poznania i dłuższej uwagi. Szczerze polecam!